حکم رانی بر خود و دیگران

« فوکو در برابر روانکاوی از جهانی سخن می‌ گفت که در آن تعهدی به ابراز و بیان و بازنمایی میل خویش نداشتیم. چه شد که حقیقت فانتزی‌ ها جای حقیقت لذات فعال را گرفت؟ به عبارت دیگر، فوکو می‌ کوشید تا اخلاق را از اخلاقیات تفکیک کند. اخلاق نزد فوکو مبارزه‌ ای بود برای زندگی‌ ای که خواستار آن هستیم از طریق دگردیسی و تربیت خویشتن. هدف اخلاق فوکویی رهایی از بردگی خود بود: درست برخلاف روانکاوی که می‌ کوشید مدام این خود را همچون هسته‌ ی سوبژکتیو هویت ما تقویت کند. در این نقطه بود که فوکو در برابر این وظیفه‌ ی اندوه‌ بار مسیحی روانکاوانه، تصوری شاد و یونانی را یافت: مراقبت از خود. یونانیان به چیرگی بر خود اهمیت می‌ دادند، نه به شناسایی ژرفاهای خود (وظیفه‌ ی اندوه‌ بار کشف منشأ گناهان و تخطی‌ ها در مسیری که در انتهای آن فیگور ادیپ، پیروزمندانه، انتظار ما را می‌ کشد). خود همواره امری بیرونی بود که در معرض ساختن و اصلاح مستمر بود، ساختنی که هدفش چیرگی بر خویش بود، زیرا این حکمرانی بر خود شرط حکمرانی بر دیگران محسوب می‌ شد. مسئله‌ ی اصلی درس‌گفتارهای فوکو همین بود: نسبت بین حکمرانی بر خود و حکمرانی بر دیگران.