زنان تروا و توئستس

نام لوکیوس آنائیوس سنکا (4 قبل از میلاد ـ 65 بعد از میلاد) در مقام خطیب و فیلسوف رواقی چنان که بایست شناخته شده است. اما سنکا از بزرگ ترین نمایشنامه نویسان رم باستان نیز بوده است و آثار او هم به سبب کیفیت و هم به سبب جایگاهی که در تاریخ تراژدی غرب دارد، شایان توجه بیش تر است. سنکا مضمون نمایشنامه های خود را از اساطیر یونان وام گرفته و همه نمایشنامه هایش، غیر از توئستس، داستان هایی را باز می گوید که قبلاً در آثار آیسخولوس و سوفوکلس و ائوریپیدس خوانده ایم. اما سنکا در میان این سه تن به ائوریپیدس بیش تر توجه داشت و اغلب تراژدی هایش برگرفته از آثار ائوریپیدس است. سنکا تراژدی یونانی را بر روی زمین آورد و به شخصیت هایش چهره ای کاملاً انسانی بخشید و شعری باشکوه و شیوا را در روایت این غمنامه های ماندگار انسانی به کار گرفت. مضمون آثار او بیش از هر چیز عشق و نفرت و انتقام است و در توصیف صحنه های هول آور بسی بی پرواتر از یونانیان عمل می کند. در اهمیت تأثیر سنکا بر نمایشنامه نویسان عهد رنسانس و بعد از رنسانس تردید روا نیست. او الهام بخش نمایشنامه نویسان عهد الیزابت بود و بدین سان پیوندی میان دو دوره ی مهم تراژدی و نمایشنامه نویسی در غرب برقرار کرد و از این روی چهره ای ماندگار در تاریخ این هنر به شمار می رود.