کتاب لیبرا اثر روبر پنژه نشر مشکی

روبرپنژه زمانی پا به عرصه رمان نویسی گذاشت که به گفته ناتالی ساروت «عصر بدگمانی » بود. عصر بدکمانی خواننده و نویسنده به شخصیت های داستانی رمان های کلاسیک، به زمان خطی، به پیرنگی که سرگذشت این شخصیت ها را به همگره می زند. تمام آن چیزهایی که باعث می شد رمان برشی واقعی از زندگی باشد و باورکردنی، حالا تصویر ساختگی و بی جانی را نقش می کرد که خواننده را پس می زد. واقعیت برای خواننده و نویسنده هر دو تغییر کرده بود. پنژه به شدت به موسیقی کلام اهمیت می دهد، به ریتم و از همه مهم تر به لحن مفهوم مورد نظر او از لحن البته پیچیده تر از آن مفهوم متداولی ست که همه در ذهن داریم یعنی لحن مؤدبانه ، لحن آرام، لحن عصبی و ... لحن موردنظر او ترکیبی است، لحنی خاص که قادر است ذهنیت راوی را منتقل کند و در نهایت فضای کلی رمان را بسازد. او در مؤخره این کتاب می نویسد: «لحن همیشگلی ما، لحنی که برای مثال آدم با خودش حرف می زند یا با نزدیکانش، نوعی ترکیب است از لحن های گوناگون، لحنی که به ارث برده، لحن کتاب ها ، لحن هایی که از زمان کودکی ضبط کرده ایم. چقدر جالب تر است تحلیل کردن اجزای تشکیل دهنده لحن طبیعی آدم ها و با هر یک از آنها کتابی نوشتن»