شفق در خم جاده ی بی رهگذر

دوست داشتم همه‌ چیز همان‌ طور که هست بماند، چون این هم میل مشترک آدم‌ هایی است که همه‌ چیزشان را باخته‌ اند، رگ‌ و‌ ریشه‌ شان، توان زایش دوباره‌ شان. شاید حرکت کنند، این‌ جا و آن‌ جا بروند، بکوچند، آواره باشند، اما در همان حال گذار هم دچار یک‌ جور سکونند؛ دقیقا چون ریشه‌‌ در جایی ندارند، پس تحرکی هم به آن معنا ندارند، از تغییر واهمه دارند، و عوض آن‌ که در جست‌ و‌ جوی خاک باشند، به هر چیزی تکیه می‌ کنند. تبعیدی خانه و کاشانه‌ اش را از دست داده که هیچ، یافتن جایی دیگر هم در توانش نیست، راستش اصلا فکرش را نمی‌ تواند بکند. بعضی‌ هاشان که مفهوم خانه و آشیانه را هم از یاد برده‌ اند؛ سعی می‌ کنند معنا و مفهوم خانه و وطن را با جا و مکان تازه‌ شان ازنو بسازند، درست به‌سان عاشق وانهاده‌ ای که عشق تازه را بر ویرانه‌ های عشق قبلی بنا می‌ کند. بعضی آدم‌ ها تبعید را با خود می‌ کشند و می‌ آورند و هر جا باشند بر سر خود آوار می‌ کنند.