روز را بلندتر می‌ خواهم

از اون همه نزدیکی، از اینکه عطرم می‌پیچید تو بینی‌ش و نفسم می‌خورد تو صورتش جا خورده‌بود. شاید هم توقع نداشت اون‌قدر یخی و طلبکار بپرسم چرا برگشته، من اما تو اون لحظه از خودم عصبانی بودم. بودنش منو زجر می‌داد. حس خودم منو زجر می‌داد. اینکه نمی‌تونستم از کنارش بگذرم، اینکه بعد این همه سال هنوز دلم با دیدنش می‌لرزید و به خودم نمی‌تونستم دروغ بگم، عصبی‌م کرد. از خودم عصبانی بودم که با ابروهای گره‌ شده زل زده بودم تو چشم‌هاش و ازش می‌پرسیدم چرا اونجاست. نفس‌هام از سر کلافگی، از سر درموندگی به شماره افتاد.