در زلال شعر

نام هـ‌. ا. سایه را جامعه ادبی ایران، از نیمه دوم دهه بیست خورشیدی به خاطر سپرده است. از آن هنگام که شعر «شبگیر» را سرود. دیگر این پنجره بگشای که من به ستوه آمدم از این شب تنگ دیرگاهی است که در خانه همسایه من خوانده خروس وین شب تلخ عبوس می‌فشارد به دلم پای درنگ سایه بینش هنری را با نگره‌ای اجتماعی و سیاسی در هم می‌آمیزد. اعتقادش این است که معانی ذهن شاعر باید شکل هنری بیابد تا توان راهیابی به حافظه ادبی مردم را پیدا کند. از نظر او شعر نمی‌تواند یک‌سویه و یکسره در بند اندیشه‌های شخصی بمان