مجسمه تندیس و پیکره شهریار مدل سردیس باباطاهر کد M120-4

باباطاهر همدانی، معروف به «باباطاهر عریان»؛ شاعر و عارف قرن‌های چهارم و پنجم هجری است. «بابا» لقبی بوده که در گذشته به پیران وارسته می‌داده‌اند و لقب «عریان» به دلیل دل بریدن او از تعلقات دنیوی بوده است. در روزگار ما باباطاهر عریان بیشتر با دوبیتی‌های شیرین و دلربایش شناخته می‌شود. بیشتر دوبیتی‌های باباطاهر به لهجه لری سروده شده است. باباطاهر عاشق خداوند، طبیعت و انسان بودن است. در کلامش بارها از کوهستان‌ها، دشت‌ها و رودخانه‌های زیبای ایران‌زمین، رفتار و اخلاق خوب و ستایش خداوند سخن می گوید. ارتفاع سردیس باباطاهر در حدود 30 سانتی‌متر و وزن آن کمتر از 2 کیلوگرم است. جنس این تندیس از فایبرگلاس است و در کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» ساخته شده است. سازنده در این سردیس، سر باباطاهر را به طور کامل نشان داده است و در قسمت تن او کتابی قرار داده است. نام او بر روی کتاب نقش شده است. گویی سازنده می خواسته بیننده بلافاصله بعد از دیدن سردیس از نامی که بر روی کتاب نوشته شده، او را بشناسد. مجسمه‌ها می توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.